Ik ben financieel onafhankelijk. Hoef niet thuis te blijven voor mijn kind. Mijn man strijkt. En kookt. Dit is waar vrouwen in de jaren 60 voor vochten. Dit is het ideaal.Toch?
Helaas. Ik zit in een spagaat. Mijn ambitie trekt aan mijn linkerbeen, mijn moedergevoel aan het rechter. Ik kom niet meer omhoog, mijn liezen beginnen te scheuren.
Ik wil presteren. Al schrijvend de wereld ontdekken. Wil naar oorlogsgebieden. Naar natuurrampen.
Tegelijkertijd
Wil ik thuisblijven. Spelen met mijn kind. Zien hoe hij loopt, lacht en huilt. Wil hem altijd bij mij hebben. Hem geen nacht alleen laten.
Ik wens dat ik nooit had gestudeerd. Haat mijn eeuwige ambitie. Vervloek de dolle Mina’s. Hun strijd heeft mij niet bevrijd. Ik ben de gevangene van een keus die ik niet kan maken.
Foto: Anthony Deutsch
Geen opmerkingen:
Een reactie posten