Gempa

Ik zit in mijn kantoortje op de veertiende verdieping van een gebouw in Jakarta. Plotseling voel ik mij misselijk en duizelig. “Oh nee”, denk ik verschrikt, “Ik ben zwanger!”. Die gedachte druk ik snel weg. Ik heb vast buikgriep. Of een paniekaanval, maar waarvan? Wanneer werd ik duizelig: voor of na de zwangerschapsgedachte?

Mijn hoofd is nog net niet tussen mijn knieën als een Indonesische collega “Gempa, gempa” roept. Een aardbeving?! Oh nee! Ik sta op en loop naar de anderen. Iedereen kijkt naar elkaar. Iemand zegt dat we NU naar buiten moeten. “Nee, binnen blijven”, zegt iemand anders, terwijl hij een ‘news alert’ uitstuurt.

Mensen lopen heen en weer, iemand maakt een filmpje. Uit de krakende intercom klinkt de stem van een man die onbegrijpbare dingen zegt. Iemand vertaald dat we niet met de lift mogen en vooral rustig moeten blijven. Rustig blijven?! Het 23 verdiepingen tellende gebouw waarin ik sta, zwiept al langer dan een minuut heen en weer.

Ik sluit mijn computer af en pak mijn spullen. Een fotograaf loopt met drie camera’s om zijn nek nerveus door mijn kantoortje. Ik zoek contact met hem, het lukt niet: hij is te ver weg. Wat moet ik doen? Ik wil naar buiten, naar huis, naar mijn zoontje. Niemand gaat naar buiten. Het is niet duidelijk waarop we wachten. Op een stem uit de intercom die ons de opdracht geeft naar buiten te gaan?

Dan houdt het op. De intercom kraakt opnieuw, dezelfde stem zegt dat we de liften weer mogen gebruiken. Nog steeds ben ik misselijk en duizelig. Van schrik. Mijn computer gaat weer aan. Ik stuur een email. Voel mij raar. Weet nog steeds niet wat ik moet doen. Mijn eerste aardbeving. Ik pak mijn spullen, ga naar buiten, naar huis om te voetballen met mijn zoontje.

Foto: Metrotv