Finn lijkt op een meisje. Zo erg, dat mensen aan mij vragen waarom ze geen gaatjes in haar oren heeft (ieder Indonesisch meisje heeft namelijk gaatjes). En waarom? Finn heeft zijn haar net iets langer dan de gemiddelde Indonesiër van zijn leeftijd.Niet alleen volstrekt onbekenden maken opmerkingen over Finn’s haar. Finn’s dokter vergelijkt hem met een Nederlandse voetballer die in Engeland speelt.
Ik voel mij als de moeder van Samson. Ben bang dat hij zijn kracht verliest als ik zijn haar eraf knip.
Totdat Finn last krijgt van jeuk op zijn hoofd. Hij krabt zichzelf open. De babysitter, al heel lang tegenstander van Finn’s haardracht, grijpt haar kans. Finn heeft last van de warmte met dat lange haar, redeneert ze, met als enige conclusie: het moet er af.
Mijn vraag of zij het wil knippen leidt tot opgetrokken wenkbrauwen. Blijkbaar knippen witte mensen hun kinderen niet zelf. We moeten naar een speciale kinderkapper. In Senayan City, een van de duurste malls in Jakarta, vinden we er een: KiddyCuts.
Finn mag op een tractor zitten kijken naar tekenfilms, terwijl de kapster hem knipt. Alsof dat nog niet genoeg afleiding is, werpt iemand anders zich op het bellen blazen.
De eerste gouden lokjes vallen op de grond. Ik slik. De babysitter kijkt blij. Finn wringt zich in allerlei bochten om zo snel mogelijk van die trekker af te komen.
Na drie kwartier is het voorbij. Finn heeft een kek kort kapsel. Met gel. In 45 minuten is hij van geslachtsloze baby veranderd in een ondeugend jongetje.
Heel even voel ik een verlangen naar een baby, heel even. Dan doemen de slapeloze nachten op. Ik onderdruk het gevoel. Lach naar Finn, die precies op dat moment bijna een autootje door de spiegel van de kapper gooit.
Foto: Esther de Jong
