De maandelijkse journalisten borrel. Ik neem een gin&tonic. En een tweede. Zeg geen nee tegen de derde. Het is gezellig. Iedereen is er. Nieuwe mensen, oude bekenden.
Ik vind mijzelf in de hoek van de ‘hardcoreclub’. Samen met hen sla ik een sambuka achterover. Steek een sigaret op. Verval in de zoveelste hysterische lachstuip.
Dan gaat de telefoon. Mijn telefoon. Ik mis de oproep. Pak het mobieltje, zie drie andere gemiste oproepen. Van de babysitter. Ik slik een restje drank weg. Sta op en baan mij een weg door de menigte.
Buiten bel ik terug. Ze neemt meteen op. Ze boert. Hard. Ik begrijp er niets van. Ben ik zo dronken? Ik vraag wat er is. ‘Masuk Angin’, is het antwoord. Voorafgaand en gevolgd door een boer. Ze hangt op.
Ik vertaal: masuk – naar binnen, angin – wind.
Een Indonesisch lid van de hardcoreclub belt nog een keer. Voor de zekerheid. Finn slaapt. De babysitter wil naar huis. Ik heb een half uur. Snel nog een drankje. En een sigaret. Afscheid nemen. Taxi aanhouden.
Thuis. Ik loop naar binnen. Het ruikt naar babyolie. Ze heeft een blauwe handdoek om. Haalt fanatiek een geldstuk over haar arm. Ze boert. Het muntje laat rode strepen achter op haar arm. Ze rilt. Het is dertig graden. Ik geef haar een vestje en geld voor de taxi. Al boerend loopt ze naar buiten.
Ik weet niet wat ik ervan moet vinden. Anthony ook niet. We lachen een beetje. Anthony boert. Vindt hij vooral zelf heel grappig.
De volgende dag op kantoor weet iedere Indonesiër waar ik het over heb. Ja, nee, natuurlijk. Masuk angin: je niet zo lekker voelen. Het boeren hoort erbij. Op die manier verlaat de wind je lichaam. De wind ontsnapt ook door de rode strepen gecreëerd door het muntje.
De bekentenis dat ik nog nooit masuk angin heb gehad, leidt tot opgetrokken wenkbrauwen. Ik hoor ze denken: ze woont hier nog niet zolang. Misschien ben ik pas geïntegreerd als de wind is binnengekomen? Ik wacht rustig af.
Over masuk angin: http://www.expat.or.id/medical/masukangin.html
