Mijn Indonesisch is nog altijd op het niveau van een driejarige. Dat is bedroevend, vooral omdat de taal grammaticawijs niet eens zo heel erg moeilijk is. Daarnaast bestaan er ongeveer vijfduizend Nederlandse (leen)woorden in het Bahasa Indonesia: koelkas, wastafel, handuk, gratis. En omgekeerd: Indonesische woorden in het Nederlands; senang, pienter, brani, bakkeleien. Dat gezegd hebbende; al die andere woorden zijn volstrekt ontraceerbaar.
Niets van dit alles is een excuus voor het na een jaar nog steeds niet onder de knie hebben van een taal. Nu heb ik natuurlijk een relatie, werk en een kind. En ga ik met mijn spaarzame tijd toch echt liever iets met Finn of Anthony doen, maar ook dat is geen goede reden, ZO druk heb ik het nou ook weer niet. Ik heb ook tijd om dit te tikken.
Blijft er eigenlijk een ding over: een taalcursus. Ook daar heb ik een excuus voor:
In januari begonnen Anthony, Ed (collega) en ik vol goede moed aan het onder begeleiding bestuderen van het Bahasa Indonesia. Een (veel te mooie, veel te) jonge dame van begin twintig kwam ons bule’s wel even Indonesisch leren. Tijdens de lessen viel het mij op dat zij zowel Anthony als Ed niet corrigeerde. Ik deed dat dan, wat tot gefronste wenkbrauwen leidde van de heren. Terecht, want zo goed is mijn Indonesisch immers niet.
Na drie lessen kregen we een toets. We hadden een week om ons voor te bereiden. En aangezien ik zelf had betaald voor die cursus studeerde ik ook (voor Ed en Anthony wordt de cursus door hun werkgever vergoed). De week na de toets kregen we een dag voor de les een smsje. Mevrouw de taaljuffrouw was op vakantie. Dus kon even geen les geven. Geen cijfer dus.
Die week daarna overstroomde Jakarta voor bijna 75 procent en was het onmogelijk om van a naar b te komen. Zes weken daarna melde mevrouw zich weer, maar toen waren er presidentsverkiezingen in Oost-Timor. Zeven weken daarna vond mevrouw het tijd om maar weer wat van zich te laten horen. Het smsje zit nog onbeantwoord in de telefoon.
Dus is het nu zeven maanden later, ben ik tweehonderd euro armer, heb nog steeds niveau kleuterschool en geen cijfer voor mijn wel afgenomen toets. Nu is het plan om op koloniale wijze de taal te gaan leren: privé-leraar aan huis, drie dagen per week. Kijken of dat werkt.
Bule: Witte, zonder de negatieve bijsmaak
