BlokM, Plaza Indonesia, Pondok Indah: iedereen die wel eens in Jakarta is geweest kent een of meer van deze plekken. Indonesiërs brengen er hun weekend door. Gezellig met de hele familie naar de mall. Veel wordt er niet gekocht, hooguit een ijsje. De meeste artikelen zijn namelijk onbetaalbaar voor de gemiddelde bezoeker.In deze enorme winkelcentra zit bijna altijd een supermarkt, soms een Hero, een Bali of een Carrefour. De prijzen voor de meeste producten zijn okay, maar als je niet uitkijkt betaal je zo 12 euro voor een piepklein stukje (Nederlandse) kaas. Of 7 euro voor een paar olijven. En 5 euro voor een bakje ‘European style’ yoghurt. Dat is natuurlijk belachelijk, maar als je de ‘Indonesian style’ yoghurt proeft weet je waarom je er een fortuin voor neerlegt.
Ik moet dan ook bekennen dat ik hier nog nooit kaas heb gekocht. Ik kan het niet, ben te Nederlands, te ‘cheap’. Niet dat ik er niet naar verlang. Sterker nog: ik droom over kaas. Met gaten, zonder gaten, oud, jong, belegen. Met mosterdzaadjes of komijnekaas. Brie, camenbert, roquefort, mozerella en al die andere kaasjes waar ik zo van hou.
Soms neem ik mij voor om het gewoon te doen. Ik loop dan met een ingehouden loop naar het koelvak. Zie een stukje ‘De Jong’s Edam Mature Pack’, bijna ligt het in mijn boodschappenwagen. Bijna, want zonder het te willen wordt mijn oog naar beneden getrokken en daar verschijnt de prijs. Moment verpest, zin in kaas maakt plaats voor steen in buik. Langzaam loop ik verder, op zoek naar rijst. Ook lekker en geen cent teveel.
Foto: Esther de Jong
