Sneeuwwitje

Op het beeldscherm van de televisie doet zich tijdens het reclameblok een schattig tafereeltje voor. Een Indonesische moeder en haar jonge dochter spelen prinses. Dochtertje danst in een roze prinsessenjurk, heeft op haar hoofd een diamanten kroontje en aan haar voeten witte lakschoentjes.

Achter de dames hangt een poster van sneeuwwitje. Dochterlief kijkt naar de poster, aait over de arm van haar moeder en blikt intens verdrietig mijn huiskamer in. De moeder kijkt net zo ongelukkig naar haar dochter en stopt haar in bed.

Ik spreek nog steeds geen Indonesisch en heb dus geen idee waar het over gaat. In spanning kijk ik naar het vervolg.

Moeder staat onder de douche en smeert zich ergens mee in. In het volgende shot is moeders net zo gekleed als de sneeuwwitje van de poster en maakt haar dochter wakker. Stralend kijkt de dochter naar haar moeder, aait opnieuw over haar arm en kijkt mij glimlachend aan.

Ik tast nog steeds in het duister. Gaat het om extra zachte armen of is het een reclame voor verkleedkleren?

Gelukkig, op het beeldscherm verschijnt de ontknoping. Die wordt gepresenteerd in de vorm van een flesje waarop staat: ‘Whitening Scrub’. Met daaronder de tekst: ‘Voor een nog wittere huid’.

Foto: kompas

Gempa

Ik zit in mijn kantoortje op de veertiende verdieping van een gebouw in Jakarta. Plotseling voel ik mij misselijk en duizelig. “Oh nee”, denk ik verschrikt, “Ik ben zwanger!”. Die gedachte druk ik snel weg. Ik heb vast buikgriep. Of een paniekaanval, maar waarvan? Wanneer werd ik duizelig: voor of na de zwangerschapsgedachte?

Mijn hoofd is nog net niet tussen mijn knieën als een Indonesische collega “Gempa, gempa” roept. Een aardbeving?! Oh nee! Ik sta op en loop naar de anderen. Iedereen kijkt naar elkaar. Iemand zegt dat we NU naar buiten moeten. “Nee, binnen blijven”, zegt iemand anders, terwijl hij een ‘news alert’ uitstuurt.

Mensen lopen heen en weer, iemand maakt een filmpje. Uit de krakende intercom klinkt de stem van een man die onbegrijpbare dingen zegt. Iemand vertaald dat we niet met de lift mogen en vooral rustig moeten blijven. Rustig blijven?! Het 23 verdiepingen tellende gebouw waarin ik sta, zwiept al langer dan een minuut heen en weer.

Ik sluit mijn computer af en pak mijn spullen. Een fotograaf loopt met drie camera’s om zijn nek nerveus door mijn kantoortje. Ik zoek contact met hem, het lukt niet: hij is te ver weg. Wat moet ik doen? Ik wil naar buiten, naar huis, naar mijn zoontje. Niemand gaat naar buiten. Het is niet duidelijk waarop we wachten. Op een stem uit de intercom die ons de opdracht geeft naar buiten te gaan?

Dan houdt het op. De intercom kraakt opnieuw, dezelfde stem zegt dat we de liften weer mogen gebruiken. Nog steeds ben ik misselijk en duizelig. Van schrik. Mijn computer gaat weer aan. Ik stuur een email. Voel mij raar. Weet nog steeds niet wat ik moet doen. Mijn eerste aardbeving. Ik pak mijn spullen, ga naar buiten, naar huis om te voetballen met mijn zoontje.

Foto: Metrotv

Spagaat

Ik ben financieel onafhankelijk. Hoef niet thuis te blijven voor mijn kind. Mijn man strijkt. En kookt. Dit is waar vrouwen in de jaren 60 voor vochten. Dit is het ideaal.

Toch?


Helaas. Ik zit in een spagaat. Mijn ambitie trekt aan mijn linkerbeen, mijn moedergevoel aan het rechter. Ik kom niet meer omhoog, mijn liezen beginnen te scheuren.

Ik wil presteren. Al schrijvend de wereld ontdekken. Wil naar oorlogsgebieden. Naar natuurrampen.

Tegelijkertijd

Wil ik thuisblijven. Spelen met mijn kind. Zien hoe hij loopt, lacht en huilt. Wil hem altijd bij mij hebben. Hem geen nacht alleen laten.

Ik wens dat ik nooit had gestudeerd. Haat mijn eeuwige ambitie. Vervloek de dolle Mina’s. Hun strijd heeft mij niet bevrijd. Ik ben de gevangene van een keus die ik niet kan maken.

Foto: Anthony Deutsch

Heimwee

Oh, wat mis ik mijn vriendinnen. Al die koffie verkeerd en heerlijke broodjes die ik met hen deelde. En wat later op de dag de rosé, sigaretjes. En nog later de sterke drank en dito verhalen. Soms een jointje en heel soms een andere lekkernij.

Wat mis ik het lachen om dezelfde grapjes, het klagen over onze mannen of het gebrek daaraan. Het gedeelde verleden of de hoop op een gezamenlijke toekomst. De eerste gespreken over onze kinderen of het verlangen daarnaar.

Mijn ‘nieuwe’ vriendinnen maken mij bewust van de waarde van mijn ‘oude’. Een onbegrepen grap. Een onjuist geïnterpreteerde glimlach. Toch probeer ik het, heel voorzichtig opnieuw.

Heb al een paar keer koffie gedronken. Biertjes achterover geslagen, sigaretjes gerookt. Tot in de late uren sterke verhalen verteld, witte wijn en gin-tonics gedronken. Ik had zelfs een kater.

En toch mis ik mijn vriendinnen, omdat het anders was. Omdat ik niet ben geëindigd in de San Francisco of dronken op de vloer van de Korsakov. Of in de Diepte. Of gewoon in mijn eigen bed.

Foto: Esther de Jong