Dat duizenden schatrijke Indonesiërs jaarlijks naar het buitenland afreizen voor een medische behandeling, is natuurlijk al verontrustend, maar wanneer blijkt dat verschillende ministers hun gezondheidsheil in het buitenland zoeken, geeft dat voer tot nadenken.
Ik ben vijf maanden zwanger en sta voor een immens dilemma: waar te bevallen.
Bijna iedere buitenlander springt hoogzwanger in het vliegtuig om overal behalve in Indonesië haar kind op de wereld te zetten.
Geplaagd door uitbalansbrengende zwangerschapshormonen moet ik deze keuze maken. En het liefst zo snel mogelijk.
De afgelopen weken heb ik verschillende ziekenhuizen in Jakarta met een bezoek vereerd. En eigenlijk zijn ze allemaal hetzelfde: zusters in schattige roze pakjes, compleet met kapjes en verloskamers rechtstreeks uit de jaren ’70.
Let wel: dit zijn de duurste privé ziekenhuizen van het land. Zelfs Indonesische beroemdheden bevallen hier.
Het doet er natuurlijk niet zoveel toe hoe een ziekenhuis eruit ziet. Sterker nog, ik hou erg van retro en vind het kapje best charmant. Uiteindelijk gaat het om vakkunde, meesterschap.
Tja.
Het is niet onmogelijk in Indonesië een diploma te kopen en vriendjespolitiek opent nog steeds vele deuren. Zo blijkt mijn gynaecoloog het zoontje van de ziekenhuisdirecteur. Slik. De Australische diploma’s aan zijn muur zien er in een keer een stuk minder echt uit.
Vrienden suggereren Singapore of Thailand. Maar ja. Dan zit ik zes weken voor de geboorte in mijn eentje in een vreemd land. Daarnaast is een bevalling in beide landen best prijzig. Volgens manlief Anthony dekt onze verzekering heus alle kosten. Ik ben daar niet zo zeker van. We hebben namelijk een Amerikaanse verzekering. Iemand ooit de film ‘Sicko’ van Michael Moore gezien?(http://www.michaelmoore.com/sicko/about/synopsis/)
Natuurlijk kan ik in Nederland bevallen en dat klinkt best aantrekkelijk. Diploma’s aan de muur zijn in 99 procent van de gevallen echt, het is onwaarschijnlijk dat ik langer dan een uur in de file sta en na de bevalling krijg ik in ieder geval een beschuitje met muisjes.
Waarom toch die twijfel?
Ondanks het feit dat KLM vrouwen met 36 weken nog toestaat in hun kist, is het niet aan te raden zo laat nog te vliegen. Het kan een vroeggeboorte op gang brengen. Dat betekent zes weken lang driehoog-achter in het centrum van Amsterdam. Alleen. Zonder partner. In de herfst. Met een dwarse peuterpuber van drie. Die gewend is aan een enorme zonnige tuin. En een nanny. En een auto.
Rest mij nog een vraag: Hoe doen Nederlandse moeders dat toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten