Transculturele operatie

Finn is geboren in de verkeerde cultuur, tenminste dat zegt mijn tante. Hij wordt het liefst de hele dag rondgedragen in een draagdoek. Hij valt in de categorie onrustige baby; Finn huilt veel en valt slecht in slaap. Een huilbaby ‘mag’ ik hem niet noemen, die huilen namelijk drie uur of langer per dag en dat haalt Finn niet.

Vanaf zijn geboorte bakeren we Finn al in. Ik heb de boeken van Ria Blom en Dr. Eduard Estivill braaf gelezen en hun methode uitgevoerd. In het kort komt het erop neer dat je baby mag huilen voordat hij in slaap valt. Huilen is niet erg, het hoort erbij.

Nu ben ik in Indonesië. Hier mogen baby’s niet huilen. Niet als ze gefrustreerd zijn, niet als ze zich vervelen en ook niet als ze naar bed gaan. Al hun wensen worden meteen vervuld. Baby’s worden met de fles in slaap gewiegd en slapen zelden alleen.

De babysitter is het dan ook niet eens met mijn methode. Ze zegt het niet, maar kijkt mij met grote bruine ogen aan als Finn alleen ligt te schreeuwen in zijn bed. In Nederland kon ik dat huilen net verdragen, hier lijkt het nog moeilijker te zijn. Dat komt misschien ook door die grote ogen die mij onbegrijpend aankijken.

Ik weet niet meer wat ik moet doen. Finn laten huilen voelt als mishandeling. Hem niet laten slapen is ook niet goed. Vasthouden aan mijn eigen culturele overtuiging of de Indonesische volgen?

De komende tijd kijk ik het aan, laat de babysister haar werk op haar manier doen en kijk hoe Finn daarop reageert. De slendang (zoals een draagdoek hier heet) ligt al klaar, het is een oude van haar andere oppaskinderen.

Finn is misschien geboren in een verkeerde cultuur, een transculturele operatie hoeft hij niet te ondergaan. Zijn ouders hebben hem naar het land gebracht waar baby’s prinsjes zijn en waar ze in slaap worden gesust terwijl ze de fles krijgen…