“Ibu, ibu de laptop is weg,” schoonmaakster Mini staat mij voor het huis op te wachten en kan de opwinding in haar stem niet verbergen. In een zucht voegt ze toe dat zij achter was toen het gebeurde en dat kindermeisje Asli de mannen had binnengelaten. Langzaam loopt Asli naar mij toe, ze is bleek en staart apathisch voor zich uit. Zus zit uitgelaten te kraaien in de slendang.
Hortend en stotend komt het verhaal eruit. Twee mannen zijn het huis binnengedrongen als medewerkers van het elektriciteitsbedrijf en hebben de laptop waarschijnlijk in hun rugtas gestopt. “Ze hebben mij gehypnotiseerd, bu.” Asli zijgt neer op de bank.
Inmiddels stroomt mijn net nieuwe huis vol met beveiligingsmannen uit de wijk. Iedereen praat door elkaar heen. De een probeert mij uit te leggen dat hypnose een heel legitieme manier is voor diefstal, de ander heeft steengoede tips om dit soort ‘inbraken’ te voorkomen. Weer iemand anders wil weten waarom het hek niet op slot was en hoeveel de laptop eigenlijk had gekost. “Net nieuw, 1500 euro,” zucht ik. Uit mijn ooghoek zie ik Asli nog verder in de bank zakken.
Dan komt mijn man Anthony thuis. De laptop was van hem. Iedereen valt stil. Hij pakt een glas water en geeft het aan Asli. Dan gebeurt het: de normaal zo beheerste Asli werpt zich op de grond en trekt huilend en schreeuwend haar haren uit haar hoofd. ‘Authentieke Javaanse dramatiek,’ volgens een Javaanse vriendin.
Twee dagen later staat om 20.30 uur een beveiligingsman voor het hek. Wantrouwig bestudeer ik zijn naamplaatje en lees Mohammed. Enthousiast vertelt Mohammed dat de daders zijn gevonden, helemaal aan de andere kant van de stad. Ik ben verbaasd. Jakarta is een stad waarin 12 miljoen mensen wonen, daarin vallen twee mannen op een brommer heus niet op.
Mohammed wil dat ik mee ga om hen te identificeren. Ik stribbel tegen, ik was immers niet thuis toen het gebeurde en heb eerlijk gezegd geen zin om in het donker met een totaal wildvreemde mee te gaan. Hij overtuigt mij door te vertellen dat de laptop ook is gevonden.
Even later zit ik achterop de brommer van de beveiligingsman. Hij rijdt naar een kleine politiepost waar zich een groep van vijftig mensen heeft verzameld. Ze staan om de twee ‘daders’ heen, die met ontbloot bovenlijf en geboeide handen op de grond zitten. Iedereen begint te lachen en te schreeuwen als ze mij zien. Ik word binnengehaald als een soort beroemdheid.
Ze zien er bang uit. Een van de twee kijkt eng uit zijn ogen, de hypnotiseur besluit ik. Uit voorzorg ontwijk ik zijn blik. De menigte begint te roepen dat ik foto’s moet maken. Dat wil ik niet, ik heb geen zin in intimidatie. Ik vraag aan Mohammed waar de laptop is. “Oh, maar die is niet hier ibu, u kunt die morgen ophalen,” zegt hij zonder blikken of blozen.
Ik vertel hem dat ik weg wil en werp nog een laatste blik op de twee mannen, ze zijn in ieder geval niet in elkaar geslagen, concludeer ik. De volgende dag ga ik naar een ander politiebureau. Asli moet de mannen identificeren en ik de laptop. Als ik het kantoor binnenloop weet iedereen meteen waarvoor ‘die bule’ komt.
We lopen direct naar een verhoorruimte. De deur wordt opengegooid. Binnen zit een van de mannen van gisteren. De rechercheur gilt: “ Is dit hem?”. Als Asli even nadenkt, schreeuwt hij meteen: “Dit is hem toch, ja toch?” Asli schudt haar hoofd. De deur van een andere verhoorruimte wordt opengegooid. De man met de enge ogen kijkt van mij naar Asli. Ze krimpt ineen en wijst instemmend naar hem.
Om zijn voet zit bebloed verband. Onder zijn ogen een blauwe plek. De rechercheur vertelt dat hij tijdens de arrestatie probeerde te ontsnappen en daarom in zijn voet is geschoten. ‘Logisch,’ vertelt een aanwezige beveiligingsman, ‘anders bekennen ze natuurlijk niet’. De opmerking dat de hypnotiseur nog geen 12 uur geleden zonder verband rondliep wordt volkomen genegeerd. Ik begin medelijden te krijgen met de daders, vooral als ik hoor dat ze een celstraf van drie jaar boven het hoofd hangt.
Thuis gekomen ligt er een brief van het wijkhoofd waarin alle bewoners van mijn wijk worden gewaarschuwd voor dit soort praktijken. Ons hek is vanaf nu altijd op slot. En de gloednieuwe laptop? Niet meer terug gezien, wel een aantal andere exemplaren die ik zo mee naar huis had mogen nemen van de politie. Dat heb ik gracieus geweigerd.
Ibu: mevrouw
bu: afkorting van mevrouw
bule: witte
Geen opmerkingen:
Een reactie posten