In Amsterdam skate altijd een man in een stringpakje. Al wat ouder, maar atletisch gebouwd en jaloersmakend bruin. Bij tijd en wijle vond ik die blote billen ietwat onsmakelijk, vooral ‘s ochtends vroeg. Toeristen uit binnen- en buitenland die hem voorbij zagen snellen, stoten elkaar verbouwereerd aan, wezen lachend naar hem of keken heel verschrikt.
Hier gebeurt dat ook, maar dan gaat het over mij. Iedere keer als ik naar buiten loop, stoten mensen elkaar aan, wijzen of kijken verschrikt. Soms roepen ze “Hej, kijk een Bule”. Het maakt niet uit hoe ik eruit zie.
Tenminste, dat dacht ik altijd. Totdat ik mijn zwarte laarzen weer ging dragen. Netjes tot onder de knie, model jaren 70, met rits. Ooit gekocht bij een tweedehands winkeltje in de Pijp.
De eerste keer dat ik die laarzen hier droeg, was op kantoor. Daar zijn de meeste mensen inmiddels zo gewend aan mijn witte verschijning dat tweede blikken vaak uitblijven. Tot die ene dinsdag. Nietsvermoedend liep ik naar binnen.
Een van de mannelijke westerse collega’s (die al vijf jaar in Jakarta woont) maakte een opmerking over mijn rok, keek naar beneden, zag de laarzen en riep beschuldigend: “Oh, my God you are wearing boots!”
Het klonk alsof ik zwarte laklaarzen tot over mijn dijbenen aan had in combinatie met een veel te kort minirokje. Dat dachten alle andere collega’s ook. Iedereen kwam dus even kijken. Opmerking na opmerking moest ik verduren.
En toen dacht ik aan Henry. Zo heet de man in de string. Het schijnt dat hij een ongeluk heeft gehad en zichzelf lange tijd niet appetijtelijk genoeg vond om in z'n string te skaten. Vond, want hij is weer gesignaleerd. En terecht. Er zijn misschien niet veel overeenkomsten tussen mij en Henry, maar hij heeft zijn string en ik mijn zwarte laarzen.
Bule: Witte (Gringo, alleen dan zonder de negatieve bijbetekenis)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten